« چند متر مکعب عشق »
عقل گفت که دشوارتر از مردن چیست ؟ عشق فرمود فراق از همه دشوارتر است« چند متر مکعب عشق »
عقل گفت که دشوارتر از مردن چیست ؟ عشق فرمود فراق از همه دشوارتر استدرباره من
بنام خدا . سلام به دوستان عزیز
اسمم روح اله ست متولد 73 هستم در جامعه ای زندگی میکنم که همه احساسات واقعی خودشان را پنهان میکنند و سخت است که من نیز احساساتم را بیان کنم به همین خاطر به فضای مجازی و اینترنت روی آورده ام و به دنبال خوده حقیقی ام هستم .
این وبلاگ حالت دفتر یادداشتی هست که من دلنوشته هایم را در آن به اشتراک میزارم یا مطالب و عکس هایی که مورد پسند و علاقه ام هست جمع آوری کرده و در این جا پست می کنم .
instagram : rohullah_ebrahimi
ادامه...
چادر
سیه چــــــــــــــــــــــــادر مرا پنهان ندارد
نمای رو مرا عـــــــــــــــــــــــریان ندارد
چـــــــو خورشیدم زپشت پـــــــــــرده تابم
ســــــیـــــــاهی ها نمیگردد نـــــقـــــــابــم
نـــــمـــیــــدارد مـــــرا در پرده پنـــــــهان
اگـــــــر عابــــــــــد نباشد سست ایمـــــان
تــــــو کـــــز شهر طــــریقت هـــــا بیایی
بـــــمـــــوی مـــــن چــــرا ره گـــم نمایی
نـــخـــواهــــم نـــاصـــح وارونه کـــــارم
که پای ضعف « تو » « من » سر گذارم
کـــــی انصــــافی درین حکمــــت به بینم
گــــنـــــه از تــــو و مــــن دوزخ نشیـنم
بــــــجـــــای روی من ای مصلحت ساز!
بـــــروی ضــــــعــــف نفست چادر انداز
بهار سعید
شاعران مردمی و متعهد در همه ی زمانه ها دارای جهان بینی و پویندگی بوده و روشنگران مردم روزگار خویش بوده و هستند و با سلاح پر نیروی قلم و طبع نازک اندیش به جنگ با جهل و تعصب که مادر همه ی بدبختی های جوامع بشری است پرداخته اند.
بهارسعید در شهر کابل متولد شده ، لیسه رابعه بلخی را به پایان رسانیده ، سپس در دانشکده ادبیات کابل لیسانس واز دانشگاه تهران سند فوق لیسانس را بدست آورده است.
وی بعد از ختم تحصیل و مراجعت به وطن مجبور به ترک دیارش گردیده است.
اخیرا کتابی تحت عنوان « چادر» سروده های تازه بهار سعید بدست ما رسید. این اثر گرانبها با قطع و صحافت بسیارمقبول در 136 صفحه در کانادا توسط انتشارات هژبر شینواری طبع گردیده است.
اگر نیک نگریسته شود بهار سعید در نقش یک شاعر متعهد و مسئول در برابر جامعه ی از هر نظر عقب مانده ( زن شرقی ) دست به یک انقلاب « ویژه » زده است و در واقع با ظهورشعر او، « زن شرقی » با شیوهً ظریف و زنانه متوجه حقوق حقه اش که بزرگترین آن « جنسی » میباشد ، گردیده است.
او با شهامت به « زن شرقی» نشان داده است که در رستاخیز خود باید بیش از این در پرده های اوهام و نادانی باقی نمانده و برابری خود را با مردان از هر جهت مورد توجه قرار دهد. پس کاریکه بهار سعید دراین مرحله انجام داده است پیامد های بزرگی در راه مبارزه ی « زن شرقی » برای کسب آزادی و احقا ق حقوق زن خواهد داشت و آنانی را که همواره احساس خود را مخفی میکرده اند و متاسفانه هنوز هم میکنند آموزش میدهند که برخلاف غرایز طبیعی و انسانی خویش از ابراز لطیف ترین و زیباترین احساس خود شرم و خجالت نکنند.
در اینجا سخن را کوتاه میکنیم و شما را به عمق دریای بیکران اندیشه های این شاعرفرا می خوانیم و مروارید هایی را از آن برداشته پیکش شما می نماییم.
خوانش این سروده های بهار سعید برای همهً دوستدارن شعر و ادب ضروری پنداشته میشود.
نمونه اشعار بر گرفته شده ازاین اثر گرانقدر :
افشان
تا یک نگه بینم ترا یک عمــــــــــرت ارمان میکنم
یک لاله گرخنـــــــــدی بمن یک دشت توفان میکنم
یک بوسه گر از من شوی یک عشق دوران میکنم
یک دل مرا گر بشــــکنی یک هستی ویران میکنم
تا از بهار دلــــــبری در دیـــــــده ام افتیــــــده ای
وحشـــــــی سر راه دلـــــم تا انتـــــــها روییده ای
درتازگــــی های صلب در قامتـــــم پیـــــچیده ای
درعشــــــق من گل کرده ای افسوس پنهان میکنم
از دور دستـــــــان ترا تا بـازوانت چــــیـــــــده ام
از قله هـــــــای شـــــانه ات در آرزو لغـــزیده ام
لبهای شیــرین ترا در شعر ها بوسیــــــــــــــده ام
درد طـــــلب هـــای ترا اینــــــگونه درمان میکنم
توفــــان تاب و تب شـــدم از شور تو انگیـــــختم
از خوشه های عشق تر در چــــیدنت آویختــــــم
ازبسکه دامن دامنت در ســــوز و سازم ریــختم
در واژه گل گل بیزمت در شعــــــر افشان میکنم
ترسم
یک بوسه گرفت و برد لب های مرا
ازبستر من ربود شب هــــــــای مرا
ترسم که اگر تنــــــــــم بدستش برسد
تاراج کنـــــــــد صبر طلب های مرا
آهوانه
بسکه در قلب من تپش داری
هستیم را به لــــرزه می آری
لذت سوختن زعشق تـــو شد
گـــرمی تا سحــــر گرفتاری
آرزوهــــــــای لمس پیکر تو
شب بیاید به عــــاشق آزاری
زین خرامت شبانه ، میترسم
که مرا آهــــــــوانه بگذاری
بیجا
ترا من سخت بیجا دوست دارم
چرااینگونه زیبا دوســـت دارم
سراپا از چـــــــراهایی و شـاید
برای این چرا ها دوسـت دارم
وطن ...
· دیگر زمان بوسه وعشق وترانه نیست چهل سال میشود ! آتش زبانه میزند از پیکر وطن هر چیز بوی باروت و خون دارد این زمان ! دیگر بس است بس است ! در گوش من فسانه صلح و امید مخوان صلح و امید ؟ آه این هم حکایتی ست خیالی و مبتذل اینجا به خاک و خون تپید ! آرزوی ما اینجا به باد رفته هزاران ! امید ما اینجا کنار پیکر خونین ، از چشم مادران خون آب میچکد ! بنگر چگونه طفلک شیرین زبان ما در خون می تپد ! جسم هزار دختر معصوم این وطن چون شاخه شکسته و چون لالا داغ شد دیریست بازوان بلورین دختران از قطره های خون جگر مرده های شان خالکوب میشود ! چهل سال میشود ! آتش زبانه میزند از پیکر وطن ای هموطن بس است ! بردار تیغ و پرده تاریک شب شکاف تا آفتاب جلوه کند در سرای تو زنجیر شکن باش !!! با این شعار مضحک اغواگری مباش کابل باتو ایم در ماتم توایم هم خوست پکتیا هم بلخ بامیان بدخشان نیمروز هم زابل و فراه جلریز و هلمند هرات و قندهار در ماتم توایم این یک شعار مبتذل بزدلانه است با این شعار هموطن آباد نمی شوی از پنجه اهریمن آزاد نمی شوی بر خیز هموطن !!! ای مادرم ،خواهرم ،برادرم ای هموطن به پیش زنجیر شکن باش ! عصیان کن بپا ! با دست آهنین ! با یک صدا و یک نفس یک هدف به پیش آتش بزن به قعله بیداد گران قرن ! تو با صلابتی تو با نجابتی خاموشی ات گناهست ! هنگامه رهایی زنجیر ها زپا ست برخیز با سرود همبستکی به پیش ! با مارش همدلی بسوی نبرد حق تاقله های فتح ! پیروز میشویم ! پیروزی از آن ماست !!!!! بشیر صدیقی
کاروان گالیا ...
در گوش من فسانۀ دلدادگی مخوان!
دیگر ز من ترانۀ شوریدگی مخواه!
دیریست، گالیا! به ره افتاد کاروان.
عشق من و تو؟ ... آه
این هم حکایتی است.
اما، درین زمانه که درمانده هرکسی
از بهر نان شب،
دیگر برای عشق و حکایت مجال نیست.
اینجا به خاک خفته هزار آرزوی پاک
اینجا به باد رفته هزار آتش جوان
دست هزار کودک شیرین بی‌گناه
چشم هزار دختر بیمار ناتوان...
دیریست، گالیا!
هنگام بوسه و غزل عاشقانه نیست.
هر چیز رنگ آتش و خون دارد این زمان.
هنگامۀ رهایی لب‌ها و دست‌هاست
عصیان زندگی است.
در روی من مخند!
شیرینی نگاه تو بر من حرام باد!
بر من حرام باد ازین پس شراب و عشق!
بر من حرام باد تپشهای قلب شاد!
یاران من به بند:
در دخمه‌های تیره و نمناک‌باغشاه،
در عزلت تب‌آور تبعیدگاه خارک،
در هر کنار و گوشۀ این دوزخ سیاه.
زودست، گالیا!
در گوش من فسانۀ دلدادگی مخوان!
اکنون ز من ترانۀ شوریدگی مخواه!
زودست، گالیا! نرسیدست کاروان...
روزی که بازوان بلورین صبحدم
برداشت تیغ و پردۀ تاریکِ شب شکافت.
روزی که آفتاب
از هر دریچه تافت،
روزی که گونه و لب یاران همنبرد
رنگ نشاط و خندۀ گمگشته باز یافت
من نیز باز خواهم گردید آن زمان
سوی ترانه‌ها و غزل‌ها و بوسه‌ها،
سوی بهارهای دل انگیز گل‌فشان،
سوی تو،
عشق من!
شعر کاروان گالیا ... هوشنگ ابتهاج
بوسه
شیرین ترین آواز چیست ؟
چشم غمگینش به رویم خیره ماند
قطره قطره اشکش از مژگان چکید
لرزه افتادش به گیسوی بلند
زیر لب غمناک خواند
ناله زنجیرها بر دست من
گفتمش
آنگه که از هم بگسلند
خنده تلخی به لب آورد و گفت
آرزویی دلکش است اما دریغ
بخت شورم ره برین امید بست
و آن طلایی زورق خورشید را
صخره های ساحل مغرب شکست
من به خود لرزیدن از دردی که تلخ
در دل من با دل او می گریست
گفتمش
بنگر در این دریای کور
چشم هر اختر چراغ زورقی ست
سر به سوی آسمان برداشت گفت
چشم هر اختر چراغ زورقی ست
لیکن این شب نیز دریا یی ست ژرف
ای دریغا شبروان ! کز نیمه راه
می کشد افسون شب در خواب شان
گفتمش
فانوس ماه
می دهد از چشم بیداری نشان
گفت
اما در شبی این گونه گنگ
هیچ آوایی نمی آید به گوش
گفتمش
اما دل من می تپد
گوش کن اینک صدای پای دوست
گفت
ای افسوس در این دام مرگ
باز صید تازه ای را می برند
این صدای پای اوست
گریه ای افتاد در من بی امان
در میان اشک ها پرسیدمش
خوش ترین لبخند چیست ؟
شعله ای در چشم تاریکش شکفت
جوش خونن در گونهاش آتش فشاند
گفت
لبخندی که عشق سربلند
وقت مردن بر لب مردان نشاند
من ز جا برخاستم
بوسیدمش
هوشنگ ابتهاج (ه.الف.سایه)
راز سرپوشیده لبخند سیماگل
داستان زندگی یک زن
مهدی زرتشت
سیماگل* تنها زن از میان هزاران زن جامعه مردسالار افغانستانی است که به تنهایی مسئولیت تأمین مخارج یک خانواده را به عهده دارد. او حدوداً 34 سال سن دارد اما جوانتر از آن است که سناش نشان میدهد.
سیماگل دو شیفت کار میکند: از ساعت هفت صبح تا دو/سه بعد از ظهر را در یکی از ادارات موسسه خارجی با حقالزحمه 300 دالر در ماه به عنوان «آبدارچی» مشغول است و پس از آن، در یک آپارتمانی میآید که یک مرد جوان مجرد و دو مرد جوان متأهل دور از خانواده در آن زندگی میکنند. او با حقوق ماهانه 4 هزار افغانی، خانه را جارو میزند، ظرفها و لباسها را شستوشو میدهد، غذای شب را که آماده میکند، منزل را ترک میکند و میرود طرف خانهاش.
سیماگل شوهری دارد که به دلیل بیماری دیسک کمر، ماههاست کُنج اتاق لمیده و هیچ کار و کاسبی در دست ندارد. مادرشوهری دارد پا بهسن، جنجالی و به شدت سنتی با رفتار دیکتاتورانه که در عین حال سعی میکند بر امورات کل خانواده، ریاست کند و «مدام غَر میزند» و به هرچه و هرکس که دور و اطرافاش است، گیر میدهد. دختر نوجوان سیماگل در یکی از دانشگاههای خصوصی در رشته ژورنالیزم سال سوماش را سپری میکند و پسر نوجوانش از یک سال به اینسو، مکتب را رها کرده و تقریباً سرگردان و آشفته، در کوچه و بازار کابل پرسه میزند و از قول مادر- سیماگل- گاهی سیگار دود میکند و در پاسخ به سوال و نگرانی مادرش میگوید: «نه. من سیگار نمیکشم…» و وقتی هم مادر دلائلی را برای اثبات این عمل او پیش میکشد، به سختی اعتراف میکند: «هوم… مادرجان! قول میدهم دیگر نکشم.» ادامه مطلب ...