چادر

سیه چــــــــــــــــــــــــادر مرا پنهان ندارد

نمای رو مرا عـــــــــــــــــــــــریان ندارد

چـــــــو خورشیدم زپشت پـــــــــــرده تابم

ســــــیـــــــاهی ها نمیگردد نـــــقـــــــابــم

نـــــمـــیــــدارد مـــــرا در پرده پنـــــــهان

اگـــــــر عابــــــــــد نباشد سست ایمـــــان

تــــــو کـــــز شهر طــــریقت هـــــا بیایی

بـــــمـــــوی مـــــن چــــرا ره گـــم نمایی

نـــخـــواهــــم نـــاصـــح وارونه کـــــارم

که پای ضعف « تو » « من » سر گذارم

کـــــی انصــــافی درین حکمــــت به بینم

گــــنـــــه از تــــو و مــــن  دوزخ نشیـنم

بــــــجـــــای روی من ای مصلحت ساز!

بـــــروی ضــــــعــــف نفست چادر انداز